ΓΕΩΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

Τα γεωτουριστικά προϊόντα με σεβασμό για την παράδοση και τα έθιμα της περιοχής θα αναδείξουν τις αυθεντικές αξίες και θα συμβάλουν στην ευαισθητοποίηση για γεωδιατήρηση και περιβαλλοντική προστασία

Γράφει η Δώρα Χρήστου:

O Γεωτουρισμός, ίσως είναι μία από τις πιο σημαντικές μορφές θεματικού τουρισμού διότι συνδυάζει την αξιοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος προβάλλοντας την αειφορία και την οικονομικό-περιβαλλοντολογική ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας. Ο γεωτουρισμός ως μορφή βιώσιμου τουρισμού υπαίθρου βάζει θεμέλια σε μια οικολογική προσέγγιση του τουρισμού ως προς την «εκμετάλλευση» της φύσης με θετικό πρόσημο για το περιβάλλον. Πρόκειται για μια μορφή τουρισμού η οποία βασίζεται στο γεωλογικό και γεωμορφολογικό χαρακτηρισμό των γεωτόπων τουριστικών προορισμών , στην γεωδιατήρηση και την ερμηνεία του αβιοτικού περιβάλλοντος.

Ο γεωτουρισμός έχει ως κίνητρο την εμπειρία, την γνώση και την απόλαυση της γεωποικιλότητας και της γεωκληρονομιάς. Η ελληνική γη διαθέτει αναρίθμητα τοπία γεωλογικού ενδιαφέροντος:  ενεργά ηφαίστεια, σπήλαια, θεαματικά φαράγγια, μικρά ή μεγάλα γεωλογικά ρήγματα, σπάνια πετρώματα και ορυκτά που αποτελούν τους «σιωπηλούς» μάρτυρες της διαρκούς εξέλιξης της γης.

Όλα αυτά συνθέτουν την έννοια του γεωτουρισμού. Επιπλέον περιλαμβάνει γεωπάρκα, τα οποία είναι οριοθετημένες περιοχές ιδιαίτερου γεωλογικού, οικολογικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος στην οποία προστατεύεται η γεωλογική κληρονομιά. Περιλαμβάνουν ήπιες δραστηριότητες περιήγησης και απολαύσεις του τοπίου, καθώς και δραστηριότητες επιστημονικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα με σκοπό την τουριστική προβολή της περιοχής.

Οι γεώτοποι είναι και εκείνοι με την σειρά τους άλλο ένα σημαντικό κομμάτι του γεωτουρισμού. Αποτελούν αυτοτελείς γεωλογικές θέσεις, όπου η ιστορία της γης, η εξέλιξη της ζωής και η μορφή του περιβάλλοντος τεκμηριώνονται με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο, πρόκειται  δηλαδή για διακριτές γεωμορφές μεγάλης γεωλογικής, γεωμορφολογικής, αισθητικής, οικολογικής και ιστορικής σημασίας.

Τέλος η γεωποικιλότητα είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους ανθρώπους, στα τοπία και τον πολιτισμό, δηλαδή η ποικιλία των γεωλογικών περιβαλλόντων, τα πετρώματα, τα ορυκτά, τα απολιθώματα και τα εδάφη που προσφέρουν τις προϋποθέσεις για τη ζωή στη γη. Τόσο η βιοποικιλότητα όσο και η γεωποικιλότητα είναι ζωτικής σημασίας για την ολιστική διατήρηση της φύσης.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα ευλογημένη με φυσική ομορφιά και πλούσια ιστορία. Διαθέτει κάμπους, βουνά, τεράστια ακτογραμμή και χιλιάδες νησιά. Αν και αποτελεί ιδανική επιλογή για την ανάπτυξη του γεωτουρισμού μόλις τα τελευταία χρόνια υφίσταται μια κινητικότητα για την ανάδειξη της γεωλογικής κληρονομιάς και την διαχείριση των γεωτόπων. Η ανάπτυξή του γεωτουρισμού θα δημιουργήσει νέες ευκαιρίες, κατάλληλες για το περιβάλλον και τον τοπικό χαρακτήρα της κάθε περιοχής. Θα συμβάλλει αισθητά και στην τοπική οικονομία προωθώντας την τοπική απασχόληση και τα τοπικά προϊόντα ή υπηρεσίες.  Τα γεωτουριστικά προϊόντα με σεβασμό για την παράδοση και τα έθιμα της περιοχής θα αναδείξουν τις αυθεντικές αξίες και θα συμβάλουν στην ευαισθητοποίηση για γεωδιατήρηση και περιβαλλοντική προστασία. Για να αποτελέσει ο γεωτουρισμός μια βιώσιμη επιλογή πρέπει ο σχεδιασμός και η ανάπτυξη των τουριστικών υποδομών, η μετέπειτα λειτουργία τους και επίσης η έρευνα της αγοράς να εστιάζουν σε κριτήρια περιβαλλοντικής, κοινωνικής και πολιτιστικής βιωσιμότητας, έτσι ώστε να διασφαλίζεται ότι δεν θα διαταραχτεί από την διακίνηση τουριστών ούτε το φυσικό περιβάλλον, ούτε η κοινωνικο-πολιτιστική δομή των κοινοτήτων υποδοχής.

Σημεία γεωτουριστικής αξίας στην Ελλάδα

Γεωπάρκο Λέσβου

Δεσπόζει το Απολιθωμένο Δάσος

Το Γεωπάρκο Λέσβου, περιλαμβάνει ολόκληρη τη νήσο Λέσβο και αναγνωρίσθηκε από την UNESCO το Σεπτέμβριο 2012. Στο δυτικό τμήμα της Λέσβου δεσπόζει το Απολιθωμένο Δάσος, ένα μοναδικό μνημείο της φύσης, το οποίο έχει κηρυχθεί «Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης» και υπολογίζεται να υπάρχει εδώ και 20 εκατομμύρια χρόνια. Τα απολιθωμένα φυτά περιλαμβάνουν κωνοφόρα, αγγειόσπερμα – ανθοφόρα φυτά, και λίγα πτεριδόφυτα. Πολλοί απολιθωμένοι κορμοί ανήκουν σε προγονικές μορφές του σύγχρονου είδους Σεκόια η αειθαλής που φύεται στις δυτικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών. Η σύνθεση της απολιθωμένης χλωρίδας δείχνει ότι το απολιθωμένο δάσος της Λέσβου αναπτύχθηκε σε υποτροπικό κλίμα το οποίο μεταβαλλόταν απότομα σε ηπειρωτικό θερμό, με χαρακτήρα χλωρίδας υποτροπικής ζώνης της Νοτιοανατολικής Ασίας ή της Αμερικής. Η Λέσβος αποτελεί σημαντικό οικολογικό και πολιτισμικό απόθεμα της γης και είναι  διάσπαρτο από μοναδικής αξίας και σπουδαιότητας φυσικά δημιουργήματα και γεωμορφές όπως ηφαίστεια, θερμές πηγές, θέσεις ορυκτών και μεταλλευμάτων, μεγάλα γεωλογικά ρήγματα, σημαντικές απολιθωματοφόρες θέσεις, βραχώδεις ακτές, κ.ά. Παρουσιάζει ιδιαίτερη γεωποικιλότητα και διατηρεί σημαντικά τεκμήρια της γεωλογικής ιστορίας της λεκάνης του Αιγαίου.

Γεωπάρκο Γρεβενών Κοζάνης

Σπάνιο παρθένο οικοσύστημα

Το Γεωπάρκο Γρεβενών και Κοζάνης διαθέτει ένα σπάνιο παρθένο οικοσύστημα με ορεινούς όγκους που συνδυάζουν μια μοναδική βιοποικιλότητα σε χλωρίδα και πανίδα. Αποτελεί πλέον και επίσημα μέλος του Παγκόσμιου Δικτύου Γεωπάρκων της UNESCO. Το Γεωπάρκο εκτείνεται στη δυτική πλευρά της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, από την Βόρεια Πίνδο και τα σύνορα μεταξύ των Περιφερειακών Ενοτήτων Γρεβενών και Ηπείρου, μέχρι και τα Μπουχάρια της Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης στο νότιο τμήμα του, καταλαμβάνοντας συνολική έκταση περίπου 2.500 τ.χλμ. Περιλαμβάνει τα παλαιότερα πετρώματα της Ελλάδος, ηλικίας σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου ετών, αλλά και τους πιο πρόσφατους σχηματισμούς, με κύριο χαρακτηριστικό του την ένωση των τεκτονικών πλακών Ευρώπης και Αφρικής στην κοιλάδα του Μεσιού Νερού στον Βούρινο.

Φυσικό Πάρκο Ψηλορείτη

Ταξίδι 250 εκατομμυρίων ετών

Το Φυσικό Πάρκο Ψηλορείτη ιδρύθηκε το 2001 και εντάχθηκε, από την ίδρυσή του κιόλας, στο Δίκτυο των Ευρωπαϊκών Γεωπάρκων και λίγο αργότερα στο Δίκτυο των Παγκόσμιων Γεωπάρκων της UNESCO, επιτυγχάνοντας έτσι την παγκόσμια αναγνώριση του τόπου αυτού. Το πάρκο περιλαμβάνει μοναδικούς σχηματισμούς πετρωμάτων, θέσεις απολιθωμάτων, εντυπωσιακές μορφές του αναγλύφου, σπήλαια, πτυχώσεις και ρήγματα των πετρωμάτων, ιδιαίτερα σημαντικές για το φυσικό περιβάλλον εμφανίσεις νερού, στοιχεία αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με την πέτρα και το ανάγλυφο, που όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της Γης και του ανθρώπου στον Ψηλορείτη. Πολλοί από αυτούς τους γεώτοπους γειτνιάζουν μεταξύ τους και έχουν οριοθετηθεί ως υποπεριοχές η «τομή των Ταλαίων Ορέων: ένα ταξίδι 250 εκατομμυρίων χρόνων στο παρελθόν» στην οροσειρά του Κουλούκωνα, τα «καρστικά τοπία του Ψηλορείτη» στην ορεινή ζώνη του βουνού, «από το βουνό στον κάμπο» που περικλείει τους ανατολικούς και νότιους πρόποδες του βουνού, τα «γκρεμνά του Αμαρίου» στην ομώνυμη κοιλάδα και το «σπηλαιοπάρκο» που περιλαμβάνει τα σημαντικότερα σπήλαια του Ψηλορείτη. Παράλληλα, υπάρχουν και επιμέρους γεώτοποι που για διάφορους λόγους δεν έχουν ενταχθεί σε κάποια από τις υποπεριοχές αυτές και διακρίνονται ως μεμονωμένοι σχηματισμοί.

Γεωπάρκο Σητείας

Μοναδικός γεωφυσικός πλούτος

Το Γεωπάρκο Σητείας περιλαμβάνει το υψίπεδο και την ανατολική ακτογραμμή της πρώην Επαρχίας Σητείας που, παρότι άγνωστη στον πολύ κόσμο, διαθέτει μοναδικό γεωφυσικό πλούτο: σπήλαια, φαράγγια, σπάνια πετρώματα και απολιθώματα. Το Φυσικό Πάρκο Σητείας χαρακτηρίζεται από πολύ πλούσια γεωκληρονομιά η οποία περιλαμβάνει εντυπωσιακά πετρώματα από τις βασικότερες αλπικές τεκτονικές ενότητες, ιδιαίτερους σχηματισμούς και γεωμορφές στις μεταλπικές ενότητες, χαρακτηριστικές τεκτονικές και μικροτεκτονικές δομές, καθώς και πλούτο απολιθωμάτων. Εντός του Πάρκου έχουν αποτυπωθεί πάνω από 100 γεώτοποι, δηλαδή τοποθεσίες ιδιαίτερα και χαρακτηριστικά μνημεία της γεωκληρονομιάς, όπως ξεχωριστές εμφανίσεις πετρωμάτων και θέσεις πλούσιες σε απολιθώματα. Η γεωγραφική της θέση στο ανατολικό άκρο του νησιού που επέτρεψε την ανταλλαγή ειδών από τη Μικρά Ασία, σε συνδυασμό με το έντονα ξηροθερμικό κλίμα που επικρατεί στην περιοχή, δημιούργησε ένα μωσαϊκό οικοτόπων και οικοσυστημάτων, μερικά από τα οποία, όπως το φοινικόδασος του Βάι, είναι μοναδικά για την περιοχή της Μεσογείου.

Γεωπάρκο Χελμού Βουραϊκού

Επιβλητικά αξιοθέατα «ντυμένα» με μύθους

Το Γεωπάρκο Χελμού Βουραικού βρίσκεται στην Βόρεια Πελοπόννησο 100 χιλ από την  Πάτρα και 200 χιλ από Αθήνα. Από τον Οκτώβριο του 2009 έγινε μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου Γεωπάρκων EGN και του παγκόσμιου Δικτύου GGN της Unesco. Έχει ως στόχο να συμβάλει στην προώθηση δράσεων εναλλακτικού τουρισμού, περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, προστασίας και ανάδειξης του περιβάλλοντος. Οι πιο σημαντικοί γεώτοποι είναι το επιβλητικό Φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού όπου στα τοιχώματα του υπάρχουν κροκαλοπαγή , λεπτοπλακώδεις ασβεστόλιθη, φυτά όπως η καμπανούλα των βράχων Campanula versicolor,  το τοπικό ενδημικό Achillea unbelata ssp monocephala, η Asperula arcadiensis.  Στη διαδρομή του φαραγγιού βρίσκεται και η Ιερά Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου χτισμένη σε ένα εντυπωσιακό τοπίο κροκαλοπαγών στην είσοδο μιας φυσικής σπηλιάς. Επίσης το Σπήλαιο των Λιμνών στα Καστριά με τις 13 καταπληκτικές υπόγειες λίμνες του. Χαρακτηριστικό στοιχείο οι  εντυπωσιακοί σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Οι δροσερές Πηγές του Αροάνιου (Πλανητέρου) 7 χλμ. από την Κλειτορία  και του Λάδωνα ποταμού αποκαλύπτουν την έξοδο του υπόγειου νερού από τους ασβεστόλιθους και το ταξίδι του ανάμεσα σε ένα πανέμορφο πλατανόδασος . Και φυσικά οι πανέμορφες ορεινές λίμνες Τσιβλού. Στην περιοχή συναντάμε τα παλαιότερα πετρώματα του γεωπάρκου (περ. 200 εκ χρόνων)  ηφαιστειακά και μεταμορφωμένα. Υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί βγάζει στα μυθικά ύδατα Στυγός μια πηγή σε υψόμετρο 2100 μ. στην νεραϊδοράχη του όρους Χελμού που φιλοξενεί βέβαια το Χιονοδρομικό Κέντρο Καλαβρύτων, το τηλεσκόπιο Αρίσταρχος και την άνοιξη πανέμορφες και σπάνιες πεταλούδες αφορμή επίσκεψης  πολλών θαυμαστών από όλο τον κόσμο.

Γεωπάρκο Βίκου-Αώου

Ο Δρυμός των μεγάλων κορυφών

Το Εθνικό Πάρκο Βίκου-Αώου βρίσκεται στο Ν. Ιωαννίνων ανάμεσα στους ορεινούς όγκους της Τραπεζίτσας, του Σμόλικα, της Τύμφης και του Μιτσικελίου και ιδρύθηκε το 1973. Η έκταση του πάρκου φτάνει τα 13.000 εκτάρια, από τα οποία τα 3.400 αποτελούν τον πυρήνα και τα 9.600 εκτάρια την περιφερειακή ζώνη. Το πάρκο είναι αλλιώς γνωστό και με την ονομασία «Ο Δρυμός των μεγάλων κορυφών». Βόρειο όριο του Δρυμού είναι η χαράδρα του Αώου και το νότιο όριο το φαράγγι του Βίκου. Μέσα στον Δρυμό βρίσκονται 4 οικισμοί. Είναι τα χωριά Μικρό και Μεγάλο Πάπιγκο, το Μονοδέντρι και ο Βίκος, όπου βρίσκεται και το ομώνυμο φαράγγι. Περιμετρικά στα όρια του Δρυμού βρίσκονται άλλα 6 χωριά του Ζαγορίου: η Αρίστη, ο Αγ. Μηνάς, η Βίτσα, το Καπέσοβο, το Βραδέτο και το Βρυσοχώρι. Το φαράγγι του Βίκου το οποίο δημιουργήθηκε από τις έντονες γεωλογικές ανακατατάξεις, θεωρείται από τα μεγαλύτερα και πιο εντυπωσιακά ασβεστολιθικά φαράγγια της Ευρώπης. Έχει μήκος 12 χλμ., πλάτος που κυμαίνεται μεταξύ 200μ. και 1.5 χλμ. Και μέγιστο βάθος 1200μ.. H χαράδρα του Βίκου είναι μια από τις μεγαλύτερες και βαθύτερες του κόσμου. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, με κάθετους γεωλογικούς σχηματισμούς, εναλλαγή οικοσυστημάτων, πλούσια βιοπικοιλότητα και αποτελεί ένα από τα λίγα εναπομείναντα καταφύγια άγριας ζωής στην Ευρώπη.  Έχει καταχωρηθεί στο βιβλίο Guiness ως η πιο βαθιά, με βάθος 900 μέτρα και άνοιγμα μόνο 1100 μέτρα. Η αρχή της βρίσκεται κοντά στο χωριό Τσεπέλοβο και το τέλος της πίσω από το χωριό Βίκος, στη γέφυρα της Αρίστης. Το αρχικό τμήμα της, ένα φαράγγι ιδιαίτερα στενό, ονομάζεται Βικάκι, ενώ παρακλάδια της θεωρούνται τα φαράγγια του Μέγα – Λάκκου και της Μεζαριάς. Τη χαράδρα διαρρέει ο ποταμός Βοϊδομάτης (παραπόταμος του Αώου, στην περιοχή λέγεται και Βίκος και δίνει το όνομά του στη χαράδρα), που έχει νερό μόνο εποχιακά. Το φαράγγι είναι υδατογενές δημιούργημα και το πέτρωμά του είναι ασβεστολιθικό, με εντυπωσιακούς τεταρτογενείς σχηματισμούς και στρώσεις φλύσχη.

Φαράγγι της Σαμαριάς

Από τους πρώτους Εθνικούς Δρυμούς

Το Φαράγγι της Σαμαριάς αποτελεί ένα ξεχωριστό σημείο γεωτουριστικής αξίας στην ελληνική ύπαιθρο. Βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νομού Χανίων της δυτικής Κρήτης και το μεγαλύτερο μέρος του υπάγεται στον δήμο Σφακίων. Εθνικός Δρυμός ανακηρύχθηκε το 1962, όντας ένας από τους πρώτους χρονικά Εθνικούς Δρυμούς στη χώρα. Ο πυρήνας του το 2008 καταλάμβανε έκταση 48.480 στρεμμάτων, με κυρίαρχο στοιχείο το ίδιο το φαράγγι. Φιλοξενεί πολλά ενδημικά είδη πουλιών και ζώων, το πλέον γνωστό από τα οποία είναι ο κρητικός αίγαγρος, γνωστός ως κρι-κρι ή στα κρητικά αγρίμι. Από το 1981 έχει ενταχθεί στο Παγκόσμιο Δίκτυο Αποθεμάτων Βιόσφαιρας με σκοπό την ανάδειξη και προστασία πολύτιμων τόπων για τον άνθρωπο και την υπόλοιπη βιόσφαιρα. Το όρος Όλυμπος πρόκειται για την άλλη περιοχή της Ελλάδας που αντιμετωπίζεται από το κράτος και τους επιστήμονες ως “ζωντανό εργαστήριο” της φύσης, στο οποίο υλοποιείται πρότυπη διαχείριση με βάση τρεις διαφορετικές, αλληλοσυμπληρούμενες όμως, αρχές: προστασία, ανάπτυξη, επικοινωνία.

Τα ηφαίστεια της Ελλάδας

Ένα νοητό «τόξο» από την Κόρινθο έως τη Νίσυρο

Τα ηφαίστεια της Ελλάδας αποτελούν και αυτά σημαντικό κομμάτι του γεωτουρισμού. Υπάρχουν 39 σε όλη την χώρα ενώ πέντε από αυτά είναι ακόμα ενεργά . Όλα αυτά τα ηφαιστειακά κέντρα βρίσκονται σ’ ένα νοητό «τόξο» το οποίο ξεκινά από την Κόρινθο και καταλήγει στη Νίσυρο.

Γεώτοπος παγκοσμίου ενδιαφέροντος είναι η εμβληματική Σαντορίνη. Αν και στο μυαλό μας έχει συνδυαστεί με τον μαζικό τουρισμό, αυτός ο διεθνής τουριστικός προορισμός αποτελεί ιδανική επιλογή.  Το νησί αποτελεί ένα από τα 5 ηφαιστειακά κέντρα που απαρτίζουν το νότιο ηφαιστειακό τόξο. Είναι χαρακτηριστική η εικόνα των τεράστιων ηφαιστειακών βράχων που είναι γεμάτοι από ολόλευκα σπίτια και εκκλησίες. Το «στρώμα» αυτό πάνω στο κόκκινο ηφαιστειακό πέτρωμα δημιουργεί μία οπτική εικόνα μοναδική πάνω στη Γη. Διαθέτει σημαντικά στοιχεία γεωτουριστικού ενδιαφέροντος όπως το ηφαίστειο, η καλντέρα, το ορυχείο Φηρών με τα αποτυπώματα φύλλων ελιάς και φοινίκων σε λάβες 40-60.000 χρόνων, το ορυχείο Μεγαλοχωρίου, τα αρχαιότερα ηφαιστειακά πετρώματα της περιοχής Φάρου Ακρωτηρίου και πολλά άλλα.

H Mήλος είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου ένα ηφαιστειακό νησί. Tο ηφαίστειο της Φυριπλάκας, που έχει ένα εντυπωσιακό κρατήρα με διάμετρο 1.700 μέτρα και ύψος 220 μέτρα περίπου, διατηρείται πολύ καλά και βρίσκεται στο κεντρικό και νότιο τμήμα του νησιού.

Το ηφαίστειο στα Μέθανα είναι γνωστό από τα αρχαία χρόνια και η ηφαιστειακή δραστηριότητα του είναι γνωστή από την περίοδο 276 έως 239 π.χ. από αναφορές που έκαναν οι γνωστοί αρχαίοι ιστορικοί Στράβωνας, Παυσανίας και Οβίδιος. Κοντά στο χωριό Καμένη Χώρα στα Μέθανα βρίσκεται ο πιο γνωστός κρατήρας από τους 30 κρατήρες του ηφαιστείου των Μεθάνων.

Το Σουσάκι, αποτελεί το βόρειο άκρο του ηφαιστειακού «τόξου». Βρίσκεται σε υψόμετρο 180 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας και σήμερα, περίπου 2,5 εκατομμύρια χρόνια μετά την τελευταία του έκρηξη διατηρεί εντονότατη δραστηριότητα, καθώς από αυτό εκλύονται στην ατμόσφαιρα πολλά δεκάδες χιλιάδες κυβικά διοξειδίου του άνθρακα, μεθανίου και υδροθείου, ενώ η θερμοκρασία στην πλαγιά του φτάνει ακόμη και τους 42 βαθμούς Κελσίου. Στα στόμια των πολλών στοών (φυσικών και τεχνητών) που υπάρχουν στην περιοχή, συναντώνται συχνά ψόφια έντομα και πουλιά, θανατωμένα από τα δηλητηριώδη αέρια. Στην περιοχή του ηφαιστείου υπάρχουν δύο φαράγγια τα οποία περιβάλλονται από πλαγιές με πολύ εντυπωσιακά ηφαιστειακά πετρώματα ενώ σε αυτά τρέχουν νερά που τροφοδοτούνται από πηγές διάσπαρτες κατά μήκος τους.

Το ηφαίστειο της Νισύρου βρίσκεται στο χωριό Νικειά και είναι το σημαντικότερο αξιοθέατο του νησιού. Έχει συνολικά πέντε κρατήρες με μεγαλύτερο τον «Στέφανο», διαμέτρου 260 μέτρων και βάθους 30 μέτρων. Το ηφαίστειο της Νισύρου θεωρείται ενεργό και λόγω της εύκολης προσπέλασης στους κρατήρες του, το επισκέπτονται κάθε χρόνο πολλές χιλιάδες κόσμου αλλά και ειδικοί επιστήμονες. Το μόνο που πρέπει να έχετε κατά νου αν έχετε σκοπό να κατεβείτε στον πυθμένα του ηφαιστείου είναι το κλειστό παπούτσι. Μπορεί η μυρωδιά από το θειάφι να είναι έντονη αλλά πρόκειται για μια εμπειρία μοναδική που κάθε επισκέπτης του νησιού πρέπει να ζήσει.